تست تصادف با آدمک های گوزن و جوجه های موج سوار: برندگان جوایز جایگزین نوبل

چند هفته قبل از اعلام برندگان جایزه نوبل در استکهلم، سازمانی در بوستون به طور سنتی برندگان جوایز ایگ نوبل را معرفی می کند. این یک تقلید مسخره است، با جوایزی برای مطالعاتی که شما را می خنداند، اما همچنین باعث می شود عمیق تر فکر کنید. مراسم اهدای جوایز در شب پنجشنبه تا جمعه به صورت آنلاین برگزار شد. پروژه های زیر جایزه گرفتند:

تست تصادف با گوزن مصنوعی

مرکز ثقل گوزن ها کجاست؟ اگر مثلاً ماشین به او برخورد کند چگونه سقوط می کند؟ برای مردم روستایی سوئد (و سایر مناطقی که حیوانات در آن پرسه می زنند) پاسخ مهم است. برخورد با خودرو برای انسان و حیوانات خطرناک است.

برای مدل سازی پیامدها، مگنوس گنس، دانشجوی مهندسی سوئدی، زمان زیادی را در باغ وحش کولموردن گذراند و گوزن ها را اندازه گرفت و رفتار آنها را مطالعه کرد. هدف او ساخت یک گوزن تست تصادف بود. اما اندازه گوزن ها بسیار متفاوت است و وزن آنها نیز بسته به فصل متفاوت است. پاهای گوزن بلند و نازک است و حیوانات آنقدر انعطاف پذیر هستند که به نظر می رسد هیچ مفصلی ندارند.

حیوانات با 36 صفحه لاستیکی، سیم و فولاد بازسازی شدند و سپس تصادفات اتومبیل شبیه سازی شدند. همانطور که مشخص شد: مرکز ثقل گوزن بالغ در اطراف دنده هفتم در ارتفاع حدود 1.35 متر است.

تنقیه در نقاشی های مایا

هر کسی که تا به حال نام سیاره اورانوس را اشتباه تلفظ کرده باشد، شیفتگی آمریکایی ها به طنز مقعدی را می داند. مطالعه انفجار گاز روده در طول کولونوسکوپی در سال 2012 برنده شد.

اکنون هیئت داوران به تحقیق در مورد استفاده از تنقیه در طول تمدن مایا جایزه اعطا کردند. این مربوط به تحقیقاتی است که در سال 1986 توسط استاد هلندی مراقبت از بیماران دارویی، Peter de Smet انجام شده است. دی اسمت همراه با انسان شناس نیکلاس هلموت، ثابت می کند که تنقیه های تصویر شده در نقاشی های کلاسیک مایاها می توانستند برای استفاده از داروهای تغییر دهنده ذهن استفاده شوند.

ایده کلی این بود که این تنقیه ها عمدتاً در پاکسازی آیینی نقش داشتند، اما دسمت به وضوح نشان می دهد که ممکن است الکل، تنباکو و شاید نیلوفرهای آبی و سم وزغ نیز با آنها استفاده شده باشد. موضوع بحث این بود که آیا گلدان‌های مایا با شکل خاص برای چنین استفاده‌ای که ذهن را افزایش می‌دهد، خیلی بزرگ هستند، اما همانطور که دی اسمت در سال 1986 اطمینان داد: «در یک آزمایش اخیر خود – پس از آماده‌سازی‌های خاص – یکی از ما به راحتی می‌توانستیم انجام دهیم. یک تنقیه نصف یک لیتر نوشیدنی الکلی برای مدت طولانی.

جوجه اردک موج سوار

جوجه اردک ها دوست دارند پشت سر اردک مادرشان پشت سر هم شنا کنند. انرژی کمتری نسبت به شنا کردن در کنار او می گیرد. در سال 1994، رابرت فیش از دانشگاه وست چستر این فرضیه طولانی مدت را تایید کرد. او متابولیسم جوجه های 3 روزه، 7 روزه و 14 روزه را اندازه گیری کرد. جوجه اردک ها در تمام سنین از آن بهره می بردند، اما جالب ترین مزیت جوجه های سه روزه بود: آنها به طور متوسط ​​63 درصد انرژی کمتری را هنگام شنا در گروه های 4 نفری نسبت به زمانی که به تنهایی شنا می کنند صرف می کنند.

چطور اتفاق افتاد؟ Zhi-Ming Yuan و همکارانش از دانشگاه Strathclyde در سال 2021 روی این موضوع تمرکز کردند. آنها کشف کردند که جوجه اردک ها روی امواجی که اردک مادر ایجاد می کند موج می زند. هنگامی که جوجه سینه را در ته موج و شکم را روی تاج موج قرار می دهد، رانده می شود. جوجه ها امواج را به عقب می گذرانند که هیچ انرژی اضافی ندارد. دو اردک اول کمی مزیت بیشتری نسبت به اردک های سوم و بعدی دارند، اما در تئوری بسیاری از اردک ها می توانند اردک ها را به عقب برگردانند.

بستنی با نسخه

پیوند سلول های بنیادی یک فرآیند ناخوشایند است، البته فقط به دلیل شیمی درمانی که قبل از آن انجام می شود. با این حال، برای برخی از بیماران در ورشو، یک نقطه روشن کوچک وجود داشت. هماتولوژیست امیلیان اسنارسکی به آنها اجازه داد تا زمانی که تحت شیمی درمانی بودند، بستنی زیادی بخورند.

پس از شیمی درمانی با دوز بالا با ملفالان، پوشش دهان اغلب ملتهب می شود، که یک عارضه جانبی ناخوشایند و دردناک است. گاهی اوقات افراد دیگر نمی توانند به این دلیل غذا بخورند.

خنک کردن حفره دهان می تواند از این التهاب جلوگیری کند. بنابراین به بیماران بالغ تکه‌های یخ داده می‌شود تا بمکند. اما بیماران اغلب آن را خیلی سرد می دانند و خیلی زود خنک شدن را متوقف می کنند.

اغلب در طول درمان به کودکان بستنی داده می شود. اسنارسکی تعجب کرد که چرا بزرگسالان نه؟ در کمال تعجب، این موضوع هرگز مورد بررسی قرار نگرفت.

در حالی که ملفالان در رگهای آنها چکه می کرد، از 74 بیمار، 52 بیمار اجازه داشتند سه بستنی بخورند. آنها باید آن را به آرامی می خوردند و اجازه می دادند هر لقمه در دهان آب شود. به بیماران باقی مانده یخ داده نشد. در میان یخ خواران، 29 درصد بیماران دچار التهاب مخاط دهان شدند، در گروهی که یخ دریافت نکردند، این میزان 59 درصد بود.