دیلان فن بارله هلندی برنده پاریس-روبایکس شد و ون آرت در رده دوم قرار گرفت

پیروزی چگونه به دست آمد؟

مرد 29 ساله هلندی ساکن موناکو کارت های خود را روی میز نوار چهار ستاره کامفین-آن-پوله انداخت. موهوریچ و لامپارت باید با صبر و حوصله نگاه می کردند که او متر به متر می راند. Van Aert، Küng و Devriendt در نهایت با Mohoric به مقام دوم خواهند رسید.

آن هم پس از یک پاریس-روبای عجیب که در آن هرج و مرج برای مدت طولانی حاکم بود و فقط اینئوس-گرنادیرها سعی کردند در این “مسابقه نجات” که مدام توسط ماتی موهوریچ مختل می شد، در صف قرار گیرند.

برنده میلان-سانرمو «la Reine des Classiques» را در فاصله صد کیلومتری از پایان به آتش کشید. با این حال، همه چیز زمانی واقعاً جدی شد که حدود 50 کیلومتر مانده به پایان، ما یک گروه نخبه با متیو ون درپول، ووت ون آئرت، یاسپر استیوون، آدرین پتی، ایو لمپارت، فلوریان سنچال، متئو ترنتین، تاکو ون داشتیم. der Hoorn، Stefan Kung، Guillaume van Keirsbulck، Ben Turner و Dylan van Barle. با Mohoric، Laurent Pichon و افشای این Paris-Roubaix در بین بلژیکی ها، Tom Devriendt، تنها پانزده سوار واجد شرایط برای سنگفرش با بیش از 40 کیلومتر از پایان بودند.

ما یک فینال فوق‌العاده داشتیم که در آن ون بارله به تنهایی در مسیر کثیف کامفین‌آن‌پوله بیش از ۱۹ کیلومتر رفت. Mohoric و Lampaert هیچ داستانی در برابر هلندی صاف رانندگی نداشتند. فان آئرت با کونگ واکنش نشان داد و ماهیو ون در پول از پس‌زمینه بیرون آمد که جاسپر استیوون را پشت سر گذاشت، اما این دو حریف همیشگی خیلی دیر آمدند که حتی برای یک لحظه هم واجد شرایط پیروزی شوند.

بلژیکی ها چه کردند؟

با Wout van Aert (دومین)، Tom Devriendt (4)، Jasper Stuyven (7) و Yves Lampaert (10)، ما چهار هموطن در Vélodrôme André-Pétrieux در ده اول نسخه 119 داشتیم.

ایو لمپارت پاریس روبای بی صدا را سوار شد، اما در لحظه ایده آل جلو آمد. او به همراه ماتی موهوریچ از یک گروه نخبه در 29.4 کیلومتری پایان دور شد و یک کیلومتر جلوتر با تام دورینت که از استراحتی که قبل از جنگل والرها شروع شده بود، باقی مانده بود. کمی بعد، دیلن ون بارل نیز به آن ملحق شد. “جاده روبایکس” در نهایت توسط یک تماشاگر بسیار مشتاق مسدود شد که با آرنج لمپارت ضربه ای زد.

جاسپر استیوون این بدشانسی را داشت که درست قبل از بخش قاتل کامفین-آن-پوله در یک کلاسیک خشک که در آن تعداد باورنکردنی لاستیک پنچر شده بود پنچر کرد.

Wout van Aert شیاطین خود را برای اولین بار در بخش وحشتناک Mons-en-Pévèle (45.5 کیلومتر) آزاد کرد. او متیو ون در پول و استفان کونگ را با خود همراه کرد. با این حال، پس از انتخاب او، هرنتالسنار در فاصله کمتر از 40 کیلومتری از پایان دوباره دچار سوراخ شد. او دوباره جلو آمد و در 32 کیلومتری پایان، قهرمان بلژیک دوباره رفت اما کونگ مقابله کرد. وقتی لمپارت با موهوریچ رفت، نه ون آئرت و نه ون در پول واکنش نشان ندادند. او این کار را در 22.4 کیلومتری از انتها همراه با کونگ به سمت استیوون که کمی قبل از آن فرار کرده بود، انجام داد. اختلاف به زحمت نیم دقیقه بود.

و بگویید که Wout van Aert هنوز در پشت دسته آویزان بود هنگام عبور از Bos van Wallers. این به این دلیل بود که او پس از تجربه خرابی مکانیکی مجبور شد با دوچرخه تیمو روزن این مسیر را طی کند. بلافاصله پس از Bos، او دوچرخه‌ها را عوض کرد تا دوباره به چهارمین پلوتون در خط 18 از والر به هلسمس بپیوندد. در 83 کیلومتری پایان، او دوباره به ماتیو ون در پول و کاسپر آسگرین و دیگران نزدیک بود. علاوه بر این، در 75 کیلومتری پایان، او به آرامی پشت ناتان ون هویدونک در جلوی گروه دوید.

Thomas Devriendt افشاگر این نسخه بود. وست فلمینگ 30 ساله از Intermarché – Wanty Gobert در یک گروه پنج نفره پیشرو بود که درست از نیمه گذشته بود، همراه با Matej Mohoric، Davide Ballerini، Laurent Pichon و Casper Pedersen که در جنگل های والر شیرجه زدند. در 50 کیلومتری پایان، وست فلمینگ Intermarché – Wanty Gobert تنها کسی بود که می‌توانست آثار Matej Mohoric را از نزدیک در جلوی مسابقه ببیند. تا اینکه اسلوونیایی از بحرین ویکتوریوس در 37 کیلومتری پایان با لاستیک پنچر شده در جلو از زمین خارج شد و دورینت به تنهایی به عنوان رهبر با برتری نیم دقیقه وارد بخش سنگفرش شده تمپلیو شد. در 19.1 کیلومتری، با شتاب دیلن ون بارل، تام دورینت ستاره‌ها را دید و مجبور شد سه نفر را برانند.

ینس ریندرز کارت ویزیت خود را به دنیا داد. در بخش 24، لیمبرگر از Sport Vlaanderen-Baloise برای یک انفرادی رفت که در 117 کیلومتری پایان متوقف شد، زیرا او در جلو پنچر شد. نگهبان جلوی دسته از کنارش گذشت. این روز فلوریان ورمرش نبود که باید در نیمه اول مسابقه با واقعیت ها روبرو می شد. بدتر از این که او در مدت کوتاهی دو بار سوراخ کرد. بار دوم در منطقه Saulzoir پس از به سختی 130 کیلومتر. او به همراه مادس پدرسن 150 دقیقه پشت سر مسابقه در 110 کیلومتری پایان آویزان شد، اما قبل از بوس ون والر، او به همراه تیم مرلیه دوباره به پلوتون پیوست.

از سوی دیگر، فیلیپ ژیلبر با پوشیدن شماره 1، در آخرین بازی پاریس روبای خود در گروه اول قرار گرفت و باید نتیجه می گرفت که دومین «جهنم شمال» در جنگل والرها آغاز شده است.

تیم مرلیه و متئو ترنتین سعی کردند ضدحمله را در فاصله 66 کیلومتری از پایان شروع کنند، اما اینئوس-گرنادیرز اینطور متوجه نشده بود.

چه کسی در کانون توجه بود؟

کل تیم Ineos-Grenadiers یک حمله غافلگیرکننده را پشت سر سه رهبر لورن پیشون، اوون دال و الکساندر ریابوشنکو که قبلاً در اولین ساعت مسابقه حمله کرده بودند، انجام دادند. تا زمانی که گروه به دو قسمت تقسیم شد، تنها 47 کیلومتر طی شده بود. 73 سوارکار در بخش اول حضور داشتند. بزرگترین قربانیان کودتا ووت ون آئرت، ماتیو وان درپول، مدس پدرسن، استفان کونگ و کاسپر آسگرین بودند که غافلگیر شدند. 110 کیلومتر طول می کشد تا افرادی مانند ون آئرت و ون در پول دوباره گاناهای این جهان را ببینند.

هنگامی که بر روی سنگفرش ها، تصادفات شروع به سقوط کردند، آنتونی تورگیس (تسلیم شدن پس از 110 کیلومتر)، مگنوس شفیلد، کسپر آسگرین، سیلوان دیلیر و مدز پدرسن بزرگترین نام ها بودند. وقتی فیلیپو گانا بر روی سنگ‌های ویزلی دچار نقص مکانیکی شد و توسط کاپیتان جاده لوک روو او را جارو کرد، همه اینئوس-گرنادیرز موقعیت برجسته‌ای در جلو گرفتند تا متوقف شوند.

بعد از سومین نوار از 30 نوار، ناگهان تنها سی ثانیه بیشتر شد، اما وقتی گانا دوباره جای او را در جلو گرفت، دوباره به جلو رفت. با این حال، روز او نبود، زیرا در 120 کیلومتری پایان، او دوباره در کنار جاده با لاستیک عقب پنچر روی نوار از Verchain-Maugré تا Quarénaing ایستاده بود. و سپس نوبت به دیلن ون بارل رسید که در دناین لو رفت.

هنگامی که برتری قبل از Bos van Wallers به ​​بیش از یک و نیم دقیقه افزایش یافت، Mathieu van der Poel – پس از Trek-Segafredo – تیم خود را در منطقه مقابل Bos van Wallers رهبری کرد. این اولین بار بود که برتری به کمتر از دقیقه می رسید. بعد از یک نیمه اول دیوانه کننده که در آن دونده های جلو با میانگین 46.9 کیلومتر پس از سه ساعت رقابت معاشقه کردند.

سپس نیکی ترپسترا بود که به دنیا یادآوری کرد که هشت سال پیش به صورت انفرادی برنده شد. او جلوتر از گروه رفت و حدود سی سوار را با خود همراه کرد. همه چیز فقط پیش بازی بود.

در 100 کیلومتری پایان، Van Aert و Van der Poel به مسیر برگشتند که اولین گروه را با Ineos-Grenadiers درست قبل از سنگ های Haveluy گرفتند. دلیل هنوز در پیش است: تام دورینت، متی موهوریچ، دیوید بالرینی، لورن پیچون و کاسپر پدرسن، در حالی که کانر سویفت و نیلز پولیت سه ربع دقیقه بعد دنبال کردند. افراد مورد علاقه خود در 1’10 حضور داشتند.

در خود Woods of Wallers ما دیوید بالرینی را از دست دادیم که در پشت پنچر شد، که به این معنی بود که کوئیک استپ آلفا وینیل باید موقعیت جادار چهار ساعت اول مسابقه را رها می‌کرد. پلوتون 2’21 ثانیه از چهار رهبر از Bos عقب بود. کمی بعد، ما کاسپر پدرسن دانمارکی را نیز در جلو با روبایکس از دست دادیم.

در نوار بعد از Bos، Ineos-Grenadiers دوباره در گروه بزرگ تحت فشار کویتکوفسکی به جلو هل داد، اما سپس یاران Jumbo-Visma که در مجاورت Mathieu van der Poel قرار داشتند، تصمیم گرفتند منتظر Wout van Aert باشند. در دسته چهارم

موقعیت 75 کیلومتری پایان: سه رهبر با موهوریچ، دورینت و پیچون در حالی که سویفت، بیسگر، پدرسن و بالرینی بین جلو و دسته سوار شدند. در آنجا Ineos-Grenadiers دوباره گروه بزرگ را با Ganna، Van Barle و Kwiatkowski رهبری کرد.

در منطقه سنگفرش Orchies (58.6 کیلومتر از پایان)، ون آئرت به ون هویدونک دستور داد تا شتاب بگیرد. در نتیجه یک چهارم برتری Mohoric & Co بلافاصله از دست رفت. در آن زمان، کویتکوفسکی ارتباط خود را با این گروه قطع کرد. فینال 56 کیلومتر از پایان با تعقیب کنندگان Van Aert، Trentin، Stuyven، Küng و زوج های Van der Poel-Van Keirsbulck، Lampaert-Sénéchal، Van Barle-Turner، Van der Hoorn-Petit آغاز شد. و بلافاصله پس از آن، تیم رهبر تیم Bogaerts-Hammond فان بارله را به جلو هل داد. پیشتازی این سه نفر مثل برف زیر آفتاب کم شد.